Quedaremos sen Caixa Galicia?

Pois...ademais do da Lingua, tamén poder Financeiro!
Montoro insiste: hai que fusionar Caixa Madrid, a CAM e Caixa Galicia. Sería a gran caixa de aforros do PP, a maior de España. De paso, conseguiríase a primeira fusión inter-rexional. Calquera dos presidentes posibles gusta a Esperanza Aguirre: Rodrigo Rato, Manuel Pizarro ou Ignacio González
Cristóbal Montoro insiste, e o voceiro económico ten moito peso no Partido Popular, pois Rajoy o considera o ministro de economía ideal: o PP debe dar exemplo de fusións inter-rexionais de caixas, co matrimonio -'ménage à trois', máis ben- entre Caixa Madrid, a levantina Caixa de aforros do Mediterráneo e a galega Caixa Galicia. Dito doutro modo: as entidades das zonas que controla o PP.
Polo demais, calquera dos candidatos a dirixir a megacaixa do PP é do agrado de Esperanza Aguirre: Rodrigo Rato, Manuel Pizarro ou Ignacio González, a quen Aguirre quere quitarse de diante. O camiño comezou porque Miguel Blesa, presidente de Caixa Madrid, xa se sabe fóra e entraron en razón: modificaranse os órganos xestores e en setembro haberá novo presidente.
En definitiva, a presión do Banco de España, que ameazou con tomar medias sobre Caixa Madrid -noutras palabras, con introducila no plan de rescate bancario, o que lle colocaría como unha caixa con problemas- corre a favor das teses de Montoro, aínda que non ten en conta aquilo de que se fusionas dúas entidades en dificultades tes tres problemas, se fusións tres caixas débiles se supón que te podes encontrar con cinco problemas... polo menos.
A amora disparouse en Caixa Madrid, que durante o período de Miguel Blesa xogou a ser banco, e banco de investimento, con toda a panoplia de titulizaciones, capital risco e todo tipo de emisións propias dunha sociedade anónima, non dunha entidade mutual, ademais dunha participación insensata no financiamento do sector inmobiliario.
Como xa informamos, os baróns socialistas son máis celosos. E así, Montilla e Griñán buscan custe o que custe unha fusión entre as caixas dos seus propios ámbitos de cobertura, para que non lles escape o control sobre ningunha delas